به یاد داشتن و شناخت محدودیت‌های واقعی انسان نیز باعث می‌شوند که دست از آزار خودمان و دیگران برداریم و انتظار نداشته باشیم که دنیای ما یک دنیای بدون نقص باشد و از اینکه غیر کامل به نظر برسیم، نترسیم.
انجام یک آزمایش می‌تواند برای شما یک تجربه بی‌نظیر در شناخت محدودیت‌ها را به همراه داشته باشد. در یک ناحیه پرجمعیت بایستید و افرادی را که رد می‌شوند نظاره کنید. تا آنجایی که می‌توانید افراد بیشتری را مورد توجه قرار دهید. تصور کنید که دور گردن هر یک از آن‌ها یک علامت ویژه‌ای انداخته شده است، یک عبارت نوشته شده از پیام کودک درونشان. عبارت‌هایی مانند:
“خواهش میکنم منو دوست داشته باشید.”
“من رو مطمئن کنید که آدم دوست داشتنی هستم.”
“من می‌ترسم.”
“چقدر نگرانم.”
“کاش اینطوری نبود.”
حالا تصور کنید که این افراد یک پیام دیگری روی قفسه سینه خود دارند. با عبارت‌هایی مانند:
“من آدم خوبی هستم.”
“من کاملا به اوضاع مسلط هستم.”
“ببینید چقدر آدم آرومی هستم.”
“ببینید چقدر مطمئن گام برمی‌دارم.”
“ببینید من چقدر محبوبم.”
“من بهترینم.”
و…..
این تمرین تخیلی به شما این امکان را می‌دهد که متوجه شوید، اکثریت وسیعی از افراد واقعا آن چیزی که در خود دارند نشان نمی‌دهند. آن‌ها سعی می‌کنند با یک نقاب مطمئن آنچه که هستند را پنهان کنند و ما اغلب قادر هستیم که پیام نقاب‌های آن‌ها را دریافت کنیم نه پیام‌های قلبی آن‌ها را.
پس شاید لازم است که با شناخت محدودیت‌ها ، کم‌تر از دیگران بترسیم و کم‌تر از آن‌ها گله‌مند باشیم چون وجه اشتراکمان با آن‌ها خیلی زیاد است و فکر نکنیم ما تنها افراد مشکل‌دار دنیا هستیم که مجبور هستیم خیلی از مسائل زندگی خود را پنهان کنیم.
اکثر بایدهای اجباری را که در بخش‌های قبل به آن‌ها اشاره کردیم، به منظور ایجاد این نقاب‌ها تعیین شده‌اند. با نقاب زندگی کردن یعنی این انتظار را از خودمان داشته باشیم که همواره یک مدل به نظر بیاییم و نپذیریم که حالات و احساسات ما بسته به شرایط تغییر می‌کنند. این به معنی عدم شناخت محدودیت‌های خودمان به عنوان یک انسان است.
برای پذیرش خودمان و تقویت روحیه خودباوری و عزت نفس باید بتوانیم انتظارات خودمان را از خود واقع‌بینانه‌تر کنیم. مسلما پذیرش خودمان باعث می‌شود که دیگران را هم راحت‌تر بپذیریم.
همه چیز درباره بیماری دیابت